Briët & Bosland
“WE WERKEN IN DE REGIO HEEL HARD AAN EEN OPLOSSING”
Noortje Briët is internist en Tonke Bosland verpleegkundige.
In deze duo-column nemen ze de veranderingen in de zorg onder de loep.
Het is een drukke vrijdagavond op de SEH als een 83-jarige dame met de ambulance wordt gepresenteerd met een pijnlijk bekken na een val. Mevrouw is een week geleden gevallen en sindsdien gaat het lopen moeizaam en is het pijnlijk. Ze woont nog zelfstandig en krijgt twee keer per dag thuiszorg. Vanwege evenwichtsproblemen moet mevrouw met een rollator lopen, maar dit wil ze niet. Na uitvoerig onderzoek blijkt het bekken uiteindelijk niet gebroken en mevrouw mag met ontslag. Familie geeft echter aan hun moeder op deze manier niet mee te nemen. Het gaat thuis niet meer. Ze verwachten dat mevrouw opgenomen wordt in het ziekenhuis.
Bovenstaande situatie zal je bekend voorkomen, Noortje
Een situatie waar we de laatste jaren steeds meer tegenaan lopen en waarbij de spanningen met familie hoog op kunnen lopen. Het is niet de bedoeling, maar we nemen vaker patiënten op zonder medische reden, omdat het thuis niet meer gaat. Deze avond was er echter geen opnamecapaciteit en lag het ziekenhuis vol. Met veel moeite heeft het Regionaal Transferpunt een tijdelijk verblijf in een revalidatiecentrum kunnen regelen. Omdat de ambulance druk was heeft mevrouw nog uren op de SEH gewacht voordat ze daar, vermoeid door alle indrukken, naar toe gebracht kon worden.
Dat is zeker herkenbaar, Tonke.
Aan de ene kant hebben mensen een verkeerde verwachting over wat een ziekenhuis wel en niet kan bieden. Aan de andere kant zien we vaak echt schrijnende situaties dat het thuis écht niet meer gaat. Dat familie en huisarts al tijden proberen om een verblijf in een verpleeghuis te organiseren, wat maar niet lukt. Dat komt door te weinig plekken in verpleeghuizen, maar ook door een wirwar van regeltjes waardoor de patiënt niet 100% in aanmerking komt voor een bepaald soort opnamebed wat dan wel beschikbaar is. Het wordt helemaal lastig als er ook nog een beginnende dementie doorheen speelt en de verwachting is dat patiënt niet meer terug naar zijn/haar eigen huis zal kunnen op termijn.
Wij kunnen dit niet zomaar oplossen. Maar er wordt wel hard aan gewerkt. Zo wordt het Regionaal Transferpunt steeds weer geoptimaliseerd waardoor we het nog beter kunnen inzetten. We werken in de regio heel hard om nog meer afstemming te organiseren om ook oudere patiënten die niet in het ziekenhuis horen wel direct op een plek op te nemen waar ze geholpen worden. Want dat is uiteindelijk voor iedereen beter.